ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ, ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΦΩΤΕΙΝΟΣ / ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΥΤΟΨΙΑ / ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΦΡΕΔΑΣ, ΚΑΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ | Posted on 4:19 μ.μ.
0
Αλέξανδρος Ίσαρης
ΙΙ Θα επιστρέψω φωτεινός
Έφτιαξα μια ζωή από πηλό
που ράγισε στα χέρια μου
λερώθηκε στα χέρια αλλωνών
μέχρι που κομματιάστηκε.
Ζωγράφισα τη μοναξιά
με βλέμμα τρομαγμένο ταξίδεψα
σε έρημα νησιά χωρίς φωνή
αγάπησα φαντάσματα που σύρθηκαν
μαζί μου σε κρεβάτια ηδονικά
κι έπειτα πέταξαν από κοντά μου κρώζοντας.
Αρρώστησα σε κάτασπρα δωμάτια
κρατώντας το κορμί να μη σκορπίσει.
Έκλαψα από πόνο κι από στέρηση.
Πύργους ονειρεμένους έχτισα
μα η αρχιτεκτονική λειψή και χάλασαν
στον δεύτερο σεισμό δεν άντεξαν,
κρίθηκαν κατεδαφιστέοι.
Με βλέμμα άτονο την παγωνιά προσμένω.
Νοέμβριος και στο μυαλό μου βρέχει Καλοκαίρια.
Μα είμαι σίγουρος πως κάποτε
μέσα από του χωραφιού την πρωινή δροσιά
μέσα από τη λίμνη την ακύμαντη θα βγω
και θα επιστρέψω φωτεινός.
_____
Θωμάς Ιωάννου
Αυτοψία
Όταν τον έβγαλαν απ' τη θάλασσα
έκανε μέρες να στεγνώσει.
Σαν το χταπόδι τον χτύπησαν
να μαλακώσει κάπως η ψυχή του
αλλά αυτός δεν έβγαζε απ' το στόμα του
την τελευταία του λέξη
δεν έλεγε να καθαρίσει
από τη στερνή του επιθυμία.
Κι η αρμύρα στο κορμί του
λες και ιδρώτας ήταν της θάλασσας
καθώς μπήκε και βγήκε μέσα της
με τη σφοδρότητα των εραστών
που ξέρουν πως κάθε φορά
μπορεί να 'ναι και η τελευταία.
Ανάμεσα στα δόντια του
πεισματικά κρατούσε ένα κοχύλι
από εκείνα που μάζευε παιδί
Ενθύμιο των βυθών
φυλαχτό για όσους
θέλησαν να περπατήσουν
πάνω στη θάλασσα.
_____
Στέλιος Μαφρέδας
Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις
Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις,
όσες επινόησες κι αυτές
που κωδικοποιήσαμε για την περίστασή μας
κι αρχίζει το μαρτύριο των παύσεων και της σιωπής.
Προσπαθείς να καλύψεις τα κενά
επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια,
πνίγοντας την αμηχανία με τίτλους εφημερίδων
σε ειδήσεις ξεχασμένες κιόλας πριν εκφωνηθούν.
Προσπαθείς,
δεν είναι ακόμη η ώρα, λες
και υποχωρείς για άλλη μια φορά,
να θρηνήσεις τις απώλειες της αναβολής,
να κηδέψεις τις αυταπάτες
που με τόσην αφέλεια καλλιέργησες.
Και τώρα, να! πάλι ζωντανεύουν
και σε κάνουν να ψάχνεις ξανά για λέξεις
ξανά για προφάσεις ομιλίας
κι ας έχεις πια συνειδητοποιήσει
πως τα λόγια σύντομα θα στερέψουν
και οι παύσεις και οι σιωπές
το ίδιο παιχνίδι μαζί σου πάντα θα παίζουν.
ΙΙ Θα επιστρέψω φωτεινός
Έφτιαξα μια ζωή από πηλό
που ράγισε στα χέρια μου
λερώθηκε στα χέρια αλλωνών
μέχρι που κομματιάστηκε.
Ζωγράφισα τη μοναξιά
με βλέμμα τρομαγμένο ταξίδεψα
σε έρημα νησιά χωρίς φωνή
αγάπησα φαντάσματα που σύρθηκαν
μαζί μου σε κρεβάτια ηδονικά
κι έπειτα πέταξαν από κοντά μου κρώζοντας.
Αρρώστησα σε κάτασπρα δωμάτια
κρατώντας το κορμί να μη σκορπίσει.
Έκλαψα από πόνο κι από στέρηση.
Πύργους ονειρεμένους έχτισα
μα η αρχιτεκτονική λειψή και χάλασαν
στον δεύτερο σεισμό δεν άντεξαν,
κρίθηκαν κατεδαφιστέοι.
Με βλέμμα άτονο την παγωνιά προσμένω.
Νοέμβριος και στο μυαλό μου βρέχει Καλοκαίρια.
Μα είμαι σίγουρος πως κάποτε
μέσα από του χωραφιού την πρωινή δροσιά
μέσα από τη λίμνη την ακύμαντη θα βγω
και θα επιστρέψω φωτεινός.
_____
Θωμάς Ιωάννου
Αυτοψία
Όταν τον έβγαλαν απ' τη θάλασσα
έκανε μέρες να στεγνώσει.
Σαν το χταπόδι τον χτύπησαν
να μαλακώσει κάπως η ψυχή του
αλλά αυτός δεν έβγαζε απ' το στόμα του
την τελευταία του λέξη
δεν έλεγε να καθαρίσει
από τη στερνή του επιθυμία.
Κι η αρμύρα στο κορμί του
λες και ιδρώτας ήταν της θάλασσας
καθώς μπήκε και βγήκε μέσα της
με τη σφοδρότητα των εραστών
που ξέρουν πως κάθε φορά
μπορεί να 'ναι και η τελευταία.
Ανάμεσα στα δόντια του
πεισματικά κρατούσε ένα κοχύλι
από εκείνα που μάζευε παιδί
Ενθύμιο των βυθών
φυλαχτό για όσους
θέλησαν να περπατήσουν
πάνω στη θάλασσα.
_____
Στέλιος Μαφρέδας
Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις
Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις,
όσες επινόησες κι αυτές
που κωδικοποιήσαμε για την περίστασή μας
κι αρχίζει το μαρτύριο των παύσεων και της σιωπής.
Προσπαθείς να καλύψεις τα κενά
επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια,
πνίγοντας την αμηχανία με τίτλους εφημερίδων
σε ειδήσεις ξεχασμένες κιόλας πριν εκφωνηθούν.
Προσπαθείς,
δεν είναι ακόμη η ώρα, λες
και υποχωρείς για άλλη μια φορά,
να θρηνήσεις τις απώλειες της αναβολής,
να κηδέψεις τις αυταπάτες
που με τόσην αφέλεια καλλιέργησες.
Και τώρα, να! πάλι ζωντανεύουν
και σε κάνουν να ψάχνεις ξανά για λέξεις
ξανά για προφάσεις ομιλίας
κι ας έχεις πια συνειδητοποιήσει
πως τα λόγια σύντομα θα στερέψουν
και οι παύσεις και οι σιωπές
το ίδιο παιχνίδι μαζί σου πάντα θα παίζουν.
