ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ, ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΙΧΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 12:29 μ.μ.

0



Αγαπημένα μου παιδιά, "Ο Ερωτόκριτος" είναι ένα παλιό αλλά πολύ πολύ όμορφο Ελληνικό ποίημα, πολύ μεγάλο αλλά και σπουδαίο που το έγραψε ο Βιτσέντζος Κορνάρος στην Κρήτη. Είναι γραμμένο στην λίγο παλιότερη κρητική ομιλία που θα ακούσετε στα βίντεο, που όμως χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα σε κάποια μέρη του νησιού. Θα μεγαλώσετε κάποια στιγμή και θα το αγαπήσετε. Θα το διαβάσετε και θα το ακούσετε να τραγουδιέται συχνά, γιατί είναι κομμάτι από την Ελληνική Ιστορία. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το παίζουν και το τραγουδούν ταυτόχρονα, από διαφορετική τοποθεσία καθένας, εβδομήντα εφτά καλλιτέχνες. Τραγουδήστε το κι εσείς μαζί τους ή, προς το παρόν, τραγουδήστε τη μουσική. Όπου λοιπόν ακούσετε για τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα να είστε περίεργα και να ζητάτε να τους συναντήσετε, ακόμα και μέσα από βιβλία, διηγήσεις και μουσικές. Θα χαρείτε πολύ.

Η ιστορία αρχίζει περίπου έτσι (όχι ακριβώς με τα λόγια που την έγραψε ο ίδιος ο Βιτσέντζος Κορνάρος αλλά με κάπως διαφορετικά, όπως τα απόδωσε ο Κώστας Πούλος αλλά και πάλι πολύ όμορφα, για ν' αρχίσετε να καταλαβαίνετε την ιστορία) και συνεχίζεται με πολλές περιπέτειες, από εκείνες που σας αρέσουν, μετά τη γνωριμία της Αρετούσας με τον Ερωτόκριτο.:

"Στους περασμένους τους καιρούς, στην πόλη της Αθήνας,
ο Ηράκλης ήταν βασιλιάς, ο ξακουστός ο ρήγας.
Και της κυράς του τ' όνομα το λέγανε Αρτέμη,
φρόνιμη ήταν κι όμορφη, μοσχομεγαλωμένη.
Ευτυχισμένοι ζούσανε οι δυο τους μες τα πλούτη,
ένα μόνο τους έλειπε μες τη ζωή ετούτη,
κι από τη στενοχώρια τους κόντευαν ν' αποθάνουν:
που δε μπορούσανε κι αυτοί ένα παιδί να κάνουν.
Τον ήλιο και τον ουρανό συχνά παρακαλούσαν
να τους χαρίσουν το παιδί που τόσο πεθυμούσαν.
Οι ευχές τους εισακούστηκαν και, μια καλήν ημέρα,
έφερε η βασίλισσα στον κόσμο θυγατέρα.
Όνομα ο ρήγας έδωσε στην κόρη: Αρετούσα,
για τα καλά της τα πολλά, τα δώρα και τα λούσα.
Μεγάλωνε η Αρετή σαν δροσερό κλωνάρι
κι επλήθαινε στην ομορφιά, στη γνώση και στη χάρη.

Σύμβουλο είχε ο βασιλιάς πιστό μες την αυλή του
το γέροντα Πεζόστρατο. Κι εκείνος το παιδί του
Ρωτόκριτο το φώναζε κι όσοι το ξέραν λέγαν
πως ήτανε της αρχοντιάς και τσ' αρετής η φλέβα.
Ήτανε δεκαοχτώ χρονώ, μα 'χε γερόντου γνώση
και αντρειά και δύναμη και γνώση άλλη τόση.
Μα στην αγάπη ήταν μικρός και άμαθος στ' αλήθεια,
γι' αυτό το βέλος του έρωτα τον βρήκε μες τα στήθια.
Στον φίλο του τον καρδιακό - Πολύδωρο τον λέγαν - 
τον πόνο του ομολογεί, τις φλόγες που τον καίγαν.
Λυπάται ο Πολύδωρος τον φίλο του και κλαίει,
λόγια καλά και συνετά γυρίζει και του λέει:
- Ρωτόκριτε, τι να σου πω, ποτές μου δε θαρρούσα
πως θα ερωτευόσουνα ποτές την Αρετούσα.
Στο νου σου πώς εχώρεσε τέτοια μεγάλη ελπίδα;
Αδέρφι, τέτοιον κουζουλό εγώ δεν ξαναείδα.
Απλός εσύ, πώς τόλμησες να θες μια ρηγοπούλα;
Πώς πέρασέ σου από το νου έστω για μια στιγμούλα;
- Αδέρφι μου, Πολύδωρε, το ξέρω, το κατέχω
πως με τον έρωτα αυτόν ξεμπερδεμό δεν έχω.
Φλόγα μού καίει την καρδιά και δεν μπορώ να γιάνω,
και για την Αρετούσα μου θα πέσω να πεθάνω.

Νύχτα οι δυο φίλοι πήγανε έξω από το παλάτι,
να τραγουδήσουν του έρωτα τις πίκρες και τα πάθη.
Και την αυγή αξημέρωτα γλυκά στην Αρετούσα
τραγούδια ελέγανε πολλά και ξύπνια την κρατούσαν
Η Αρετή σαν άκουσε τα όμορφα λαγούτα,
γυρίζει προς τη νένα της και λέει τα λόγια ετούτα:
- Νένα μου, το τραγούδι αυτό κάτι σαν λιγωμάρα
φέρνει μου μέσα στην καρδιά και μου 'ρχεται λαχτάρα.
Μικρή 'τανε και άμαθη και δεν κατείχε η δόλια
πως ο έρωτας της έφερνε τούτη τη στεναχώρια.
Η όρεξή της κόπηκε, δεν ήθελε να φάει,
η σκέψη της στων τραγουδιών τη μουσική πετάει...







σημείωση: Αν οι γονείς σας θελήσουν να σας αγοράσουν το βιβλίο, για να το διαβάσουν κι εκείνοι (μακάρι), να πάρουν ένα που να εξηγεί και το πλούσιο κρητικό λεξιλόγιο.

Πάντα με μεγάλη αγάπη

Γιώργος Τσακιράκης, κρης